Anthology “Korsi e Hapur
” in Greek Language

“Pegasi” – “Xasteron”

Janar 1999

NJË OAZ KULTUROR LIDHJA E KRIJUESVE “PEGASI” GJIROKASTÊR

,ALBANIA

SHKRIMI është marrë nga gazeta “EUROELLINIKI”, mars 1999 e publicistit dhe shkrimtarit Evthimjo Haxiioannou,drejtor dhe botues i kësaj gazete, e cila publikohej në 28 shtete të Evropës si dhe boues në shtëpinë botuese “ATTIKA ΓΡAMMATA”,. Substrati  i këtij shkrimi, në sintezë, tregon veprimtaritë plot nerv të Lidhjes sonë, duke fokusuar prezantimin e  romanit :”Jetë lakuriq” i shkrimtarit të dëgjuar  grek, Nikos Athanasiadhi,përkthyer nga frëngjishtja nga përkthyesi i talentuar gjirokstrit Leonard Mero. Në këtë veprimtari morën pjesë shumë njerëz të artit, kulturës, shkrimtarë e poetë nga gjithë Jugu si dhe nga Tirana. Nderoi me pjesëmarrjene tij dhe djali i shkrimtarit, Apostolos Athanasiadhi. Kjo veprimtari tregoi, parasëgjithash, se në Gjirokastër tashmë ishte krijuar një lidhje me një konceptim interesant :”Për një Letërsi Ndryshe”që më vonë u bë dhe “logo” e lëvizjeve protagoniste në Shqipëri….   

ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ‘ΠΗΓΑΣΟΣ» ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ

Μεγάλη λογοτεχνική εκδήλωση για το έργο του Νίκου Αθανασιάδη

Έντονη πολιτιστική και επιμορφωτική δραστηριότητα αναπτύσσει ο νεοσυσταθείς λογοτεχνικός σύλλογος «Πήγασος», που εδρεύει στο Αργυρόκαστρο και περιλαμβάνει στις    τάξεις του αξιόλογους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών από όλη τη Νότια Αλβανία. Με επιρροή στην Ελληνική Μειονότητα αλλά και με την αναγνώριση όλου του πνευματικού κόσμου της Αλβανίας, ο «Πήγασος»,  που διατηρεί παραρτήματα σε διάφορες πόλεις της γειτονικής  χώρας, αλλά και στην Αθήνα, καταβάλει σημαντικές προσπάθειες στον τομέα της πολιτιστικής  ανάπτυξης της περιοχής του και ιδιαίτερα στην διάδοση της λογοτεχνίας, αλλά  και στην ανάδειξη νέων ταλαντούχων συγγραφέων και ποιητών. Στα πλαίσια του δημιουργικού αυτού έργου του, ο Λογοτεχνικός Σύλλογος του Αργυροκάστρου διοργάνωσε στην πόλη του μεγάλη μορφωτική εκδήλωση, αφιερωμένη στην ζωή και  το έργο του γνωστού Έλληνα Λογοτέχνη  Νίκου Αθανασιάδη(1904-1992),με την ευκαιρία της μετάφρασης στα αλβανικά και κυκλοφορίας του βιβλίου του, με τίτλο  «Το γυμνό κορίτσι» στην Αλβανία. Το έργο αυτό έχει μεταφραστεί ήδη σε έξι γλώσσες και έχει τύχει παγκόσμιας  αναγνωρίσεως.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε μεταξύ των άλλων παρουσίαση του έργου στα ελληνικά και στα αλβανικά, χαιρετισμού και ομιλία του Προέδρου του Συλλόγου «Πήγασος»και λογοτέχνη Χρηστάκη Σαμπάνη, ανάγνωση αποσπασμάτων του έργου από λογοτέχνες και μέλη

 του Συλλόγου Ανδρομάχη Πούλα, Ελένη Μπίτση, Ύλκα Λίγκου κ.α., ομιλία του γιου  του εκλιπόντος συγγραφέα, Απόστολου Αθανασιάδη, που ήρθε από την Αθήνα για να τιμήσει με την παρουσία του την εκδήλωση και ανοιχτή συζήτηση. Στην  εκδήλωση παρευρέθησαν επίσης πολλοί λογοτέχνες, διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, εκπρόσωποι τον τοπικών Αρχών, των οργάνων Ελληνικού Προξενείου Αργυροκάστρου, δημοσιογράφοι και εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και πλήθος κόσμου.  Εξάλλου , σε ειδική εκδήλωση, που

πραγματοποιήθηκε στα Τίρανα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Ο άνθρωπος των συνόρων», το οποίο αναφέρεται στην βιογραφία του 85/ χρονου σήμερα. Έλληνα εκδότη Χρήστο Γιοβάνη, που κατάγεται από τους  Γεωργουσάτες και έχει διαπρέψει  στον ελληνικό χώρο του βιβλίου, σαν δημιουργός του ομώνυμου μεγάλου εκδοτικού οίκου (εκδόσεις  Γιοβάνη).

Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί στα αλβανικά από τον καθηγητή Άλφρεντ Ούτσι.

ΕΥΡΩΕΛΛΗΝΙΚΗ  Ε.ΧΑΤΖΗΪΩΑΝΝΟΥ

“Pegasi”

Λογοτεχνικός σύλλογος στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας παίζει μεγάλο ρόλο στο πεδίο της λογοτεχνικής δημιουργίας, συγκεντρώνοντας γύρω του πολλά ελπιδοφόρα ταλέντα και που αγωνίζεται για μια καθολική ανταλλαγή πολιτιστικών αξιών στον εν λόγω  τομέα. Μέλη του Πεγασι συνεχίζουν τη συγγραφική δράση και στην Ελλάδα, εκδίδοντας βιβλία τους και στα ελληνικά.

Πρόεδρος της “PEGASI”

Χριστάκης Σιαμπάνης συγγραφέας, ποιητής

«Η ποίηση είναι η ψυχή. Αυτή είμαι εγώ!

Αξιότιμη Κυρία…

                                  Ω

Η,  ψυχή μου λέει να σας αποκαλέσω: «ΑΔΕΡΦΙ ΜΟΥ!»

Σας χαιρετώ εγκάρδια για της ιδέες, τις σκέψεις, τις προσπάθειες, τις επιτεύξεις σας, τα σχέδιά σας, στον όμορφο δρόμο της Τέχνης. Επωφελούμε της ευκαιρίας να σας ευχαριστήσω για την αξιοποίηση των δημιουργημάτων μου, μ’ όλα τα περιοριστικά κενά, Άλλωστε αυτό ταυτόχρονα προβάλλει και τις ικανότητές σας σαν αναλυτής. Λένε, ότι η περίπτωση είναι ο βασιλιάς του κόσμου. Λες, ότι και ένα χορταράκι κουνιέται χωρίς άδεια;! Ήταν θεού θέληση, που εκείνο που ήρθε, αυτή η στιγμή,  είναι η ευλογία του, ότι εμείς  θα συνεργαστούμε, όσο πιο πολύ στο μέλλον. Τώρα σας στέλνω αυτά τα τέσσερα  βιβλία, με μια σιωπηλή παρουσίαση, γιατί εσείς δυστυχώς, δεν μπορείτε να τα διαβάσετε στη γλώσσα μου. Στο τόπο μου, όπως και σε σας, πολλοί αρμαθιάζουν λέξεις, μερικοί γράφουν, άλλοι γράφουν και σβήνουν, λίγοι όμως έχουν πένα δυνατή και πιο λίγοι είναι πένα – πινέλο.

Ο ενθουσιασμός του δημιουργού δε  λείπει σε κανέναν. Τα αναμαλλιάσματα ξεπερνούν και το γνωμικό του Βίκτωρ Ουγκώ, που τον ρώτησαν: «Ποιος ήταν ο πρώτος στην Γαλλία;  Αυτός απάντησε: «Ο δεύτερος είναι ο Λαμαρτίνος».

Ποιος παραξενεύεται σήμερα όταν πολλοί μικράνθρωποι λένε:» «ΕΓΩ, ΕΓΩ»…. (Εγώ ο Ναπολέων!)

Για τον εαυτόν μου λέω: «Αν είμαι ικανός,  με κάνει ο Θεός».

Ο προφήτης είπε: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ Ο ΘΕΟΣ;»

Για τον εαυτόν μου λέω: «Η ποίηση είναι η ψυχή. Αυτή είμαι εγώ!

Για τον εαυτόν  μου λέω: «Δεν είμαι , ο Άγιος Πέτρος.

                                Αλλά ο ποιητής Πέτρος.

                                Δεν είμαι σαν Ανταίος,

                              αλλά σαν ο Άγιος Πέτρος.

Για τον εαυτόν μου λέω: «Δεν είμαι κερί, αλλά ηλιακή φουρτούνα.

                              Φωτίζω,

                              Ζεματώ,

                             στο ανθρώπινο λυκόφως.

Αξιότιμη αδερφή! Μαζί με τον κύριο Χρηστάκη Σιαμπάνη, ποιητή, συγγραφέα, μια δυναμική, μια διαμαντένια πένα με το στιλ του στην Τέχνη (είναι Πρόεδρος του Λογοτεχνικού Συλλόγου «Ρ…..) θα προσπαθήσουμε πιο πολύ και να  συνεργαστούμε περισσότερο.

Εγώ προς το παρόν διαμένω στα Τίρανα, έχω και ένα σπίτι στο Αργυρόκαστρο, όπου πηγαίνω συχνά. Μου ταιριάζει ο λόγος του Άγιου Παύλου: « Όλα μου λείπουν και έχω το καθετί που μου χρειάζεται».

Ελπίζω για μια πιο στενή συνεργασία. Οι ποιητές αν και δεν μπορούν να μιλάνε μεταξύ τους με τη μητρική τους γλώσσα ή με τη γλώσσα της ανάγκης, μιλάνε με τη γλώσσα της καρδίας. Και τι χρειάζονται οι μεσολαβητές;…Τον μονόλογό μου στα ελληνικά, τον έχει εναρμονίσει ο κύριος Κώστας Γκατζώνης, μεταφραστής και αξιόλογος επεξεργοστής. Ο κύριος Κώστας μου έχει μεταφράσει στα ελληνικά το ποίημά μου: «Δεν ξέρει ο άνθρωπος τι να κάνει με τη γνώμη».

Στην Αθήνα που έχω μεταναστεύσει για λίγο καιρό, το τυπογραφείο το έκδωσε σαν τετραδάκι ψαλιδεμένο. Από μέσα μου, η ψυχή μου λέει πολλά. Σας το στέλνω. ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ! Το έργο που σας στέλνω, μου βγήκε απ’ την ψυχή μου. Από το κ. Σιαμπάνι πληροφορήθηκα κάπως επιφανειακά, αλλά μου άφησε πολλές εντυπώσεις. Μηπως τάχα το παράκανα; Σας ζητώ συγγνώμη χίλιες φορές. Δεν ήμουν σε θέση να σταματούσα τα κύματα της πικραμένες καρδιάς. Ίσως κι εσείς έτσι θα κάνατε ανάλογες περιπτώσεις. Νιώθω τον  εαυτόν μου δυο φορές κοντά σας.

Περιμένοντας την απάντησή σας,  ακόμα μια φορά σας χαιρετώ με πολύ ειλικρίνεια.

Με βαθύ σεβασμό

Καβαλιέρος Πέτρο Ντούντη) Αργυρόκαστρο

Πέτρο Ντούντη, Αργυροκαστρο (Τίρανα)

Aτο τ’ αστέρι είναι ο γιος μου

Αφιερωμένω στην ποιήτρια Καλαχάνη

Κι  η Ζωή είν’ σαν το ρέμα,

ρέει και δε γυρίζει πια.

Οι θύμισες, φτεροκόπημα τ’ αέρα,

 πάνε κι έρχονται στα πεταχτά.

Γλυκόνερα  τα ποτάμια τρέχουν,

Η θάλασσα μένει πάντα αλμυρή,

τα χρόνια της Ζωής μας φεύγουν,

οι ελπίδες μάταιες, πικροί οι καημοί.

Τα μάτια μισόκλειστα, όλο καταχνιά,

τα χείλη ψιθυρίζουνε άτεχνα:

-                      Παναγιώτη, γιε μου, δε σε βλέπω πια:!…

 -    Παναγιώτη, μου ‘φυγες παντοτινά!…

Πως μου’ φυγε ο Παναγιώτης,

τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά;

Κεραυνοβολημένη τώρα,

Χαροκαμένη, στέκω εκστατικά.

Πως μου’ φύγε ο Παναγιώτης,

Εγώ η Ερμή εδώ ακόμα μένω;!

Πώς μου ‘φυγε τ’ ακριβό μου,

Εγώ ακόμα ζω, αυτό κάπου είναι κρυμμένο;!

Θεέ μου, που λάμπεις αυτού ψιλά,

Εσύ με βλέπεις από μακριά.

Ένα για το γιο μου, ένα για την ΤΕΧΝΗ,

Στην ψυχή μου έχω ανάψει δυο κεριά.

Την πίστη μου δεν έχασαν ποτέ, Εγώ θρηνώ,

Μα τι   να πω, δεν ξέρω, ω Θεέ,

ξέρω, ο γιος μου ειν’ στον Ουρανό,

μα είμαι μάνα και κλαίω με οϊμέ!

Τάχα ποιος σαν η μάνα νιώθει,

Τι είναι το παιδί για μια μάνα γλυκιά!

Τριαντάφυλλο που μπουμπουκιάζει

μεγαλωμένο μέσα σε μια καρδιά.

Έμπαινε ο γιος μέσα στο σπίτι,

έμπαινε ο ήλιος κι έλαμπε κάθε μεριά,

ποιος  άλλος  είχε την ομορφιά του,

τη φλογερή ψυχή και μάλομα καρδιά.

Τη νύχτα βγαίνω έξω, μοναξιά,

βλέπω, ένα αστέρι κάπου μακ

-Να, λέω, ο γιος μου είναι αυτό,

τα χείλη μου τρέμουν, τα δάκρια άτεχνα.

Τ’ αστέρι λάμπει, τρεμοφέγγει,

ένα δάκρυ κυλάει κι όλο τρέμει,

Δυο κεριά στην ψυχή μου έχω ανάψει

Σώα για το γιο μου, Σώα για την ΤΕΧΝΗ.

1. Ανδρομάχη Β. Πούλα Αργυρόκαστρο ( Δρόπολη)

Άσε με

Μη μου στερείς 

ο, τι αγαπάω,

ο, τι ζητάω

για ο, τι ζω!

Άσ’ τη ζωή

είναι δικιά μου,

ειν’ η καρδιά μου,

είμαι εγώ!

Γράψε

Αν την αγαπάς

απόδειξέ το,

κι αν γι’ αυτή

πεθαίνεις,

πάνω στο χώμα της,

με το ζεστό σου

 αίμα

γράψε:

«Πατρίδα σ’ αγαπώ!»

Δίλημμα

Ξυπνάς, εκεί,

που ο ήλιος αρνείται να βγει,

Γελάς εκεί που η χαρά γίνεται φόβος…

πατάς στην γη

όταν όλοι άσκοπα πετούν,

γεννάς ζωή,

εκεί που όλοι

δεν θέλουν να ζουν.

2. Δημήτρη Μήτη, Πρεμετή

«Θα της πω»!

Καρποφόρησε η μηλιά φέτος

για πρώτη φορά, τρία όμορφα μήλα,

τα τρία εξαίρετα διαλεχτά.

Κι εμείς στο σπίτι είμαστε μια τριάδα

(εγώ,  η γυναίκα μου, ο γιος μου,

η κόρη στην Ελλάδα).

Να πούθε  τα ’μαθε  αυτή για τη μηλιά;!

‘Του χρόνου,  τρώγοντας το μήλο, -

λέει το παιδί, θα πω, της μηλιάς,

να κάνει κι ένα για την αδερφή!»

Φτάνουν κι αρκούν

Θα  φωνάζω, αδιάκοπα, μέρα και νύχτα,

να χτυπούν δυνατά οι καμπάνες,

να φύγουν από γύρω μας,  χωρίς άλλο τα Κόμματα

Φτάνουν, αρκούν… οι πουτάνες!

3. Γιώργο Τέλιο, Αργυρόκαστρο

Πείτε μου!

Πείτε μου, σας παρακαλώ:

«Η φουρτούνα έρχεται σε μας,

Ή εμείς στη φουρτούνα πάμε;»…

Ποτέ

Αγαπώ τους βράχους, αγαπώ τα βουνά,

τις ομορφιές,, τον αέρα όλο γεια.

Αγαπώ τον τόπο και το χωριό

 το σπίτι που έριξα μπόι.

Να τα’ αρνηθώ ποτέ δε μπορώ,

αλλιώς κάνω…χαλάστρα…

Οι πόθοι ( μ’ όσο ξέρω εγώ)

δεν κρεμιούνται στην κρεμάστρα…

ΤΡΙΚΛΙΣΜΑ     +

‘Εστω και για λίγο να με νιώσατε καλά,

Εσείς, καλαμαράδες, στις καρέκλες!...

Δεν φταίω σε τίποτε, χωρίς αιτία καμιά,

Κι ούτε κυνικές ειρωνίες να μου λέτε...

‘Εστω και για λίγο να μ’έχετε γνωρίσει,

Θ’ανοίγατε τις βεράντες της καρδιάς.

Τη ντελικάτη μου ψυχή δε θα, χετε σπάσει

Μ’ολες εκείνες τις τρικλοποδιές σαν τραγουδάς...

Μήπως, τάχα, μαργαριτάρια θέλατε από μένα;

Μια ζεστασιά περίμενα από σας.

Να νιώθατε στις φλέβες τους σουγμούς μού,

Να βρίσκατε σε μένα μια «αθρακιά»...

Μια αθρακιά που καιγόταν μόνη,

Μη μπορώντας να δώσει σ’άλους ζεστασιά.

Σε λίγι «τέλειωνα» σαν ένα κερί,

Αν γύρο μου «ΑΈΡΑΣ» ‘άλλος δεν φυσά...

Στα τρικλίσματα που είχα στο δρόμο,

Δεν διαφέρουν απ ‘της καρδιάς το μολύβι.

Μες στην πικράδα βρήκα τον εαυτόν μου.

Γι αυτό και φίλος της ζωής μου βρήκα το τραγούδι.

+ ΑΛΒΑΝΙΑ – ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ!

Φτώχια - σκασμένα χείλη,

Με ψυχή εξαντλησμένη – σκλαβιάς...

Δυο χιλιόχρονα έχουν φύγει

Χειμονιάτικα όλα – μετά βιας...

Είκοσι αιώνες να σε βλάψουν δεν μπορόύν.

Δυο χιλιάδες πληγιές, ρεύματα υφαιστείων.

Με αίμα – γραμμένη η ιστορία, προσπαθούν,

ΑΛΒΑΝΙΑ – ΠΟΝΟΣ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ!

+ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ!

‘Ενα σινιάλο που τρεμοφέγγει

μου έλαμψε μια στιγμή στα μάτια.

Μια συζήτηση, στα μισά,

τα χείλη μου κάνει κομμάτια...

‘Ενα λεπτό τραγουδάκι μ’εκανε κάτι να νιώσω.

‘Ενα όνειρο ή ένας Άγγελος

μπροστά μου’ βγαίνει, γιατί,

‘Ησουν ΕΣΥ...

+ ΠΟΤΈ

Τα βουνά τα θέλω και τους βράχους,

Τον καθαρόν αέρα, τους όμορφους τόπους.

Τη θέλω τα επαργία,  το  χωριό,

Το  σπίτι   που     μεγάλωσα  και περπατώ.

Ποτέ δεν μπορώ να τ’αρνηθώ,

Αλλιώς κάνω...ζημιά...

Οι επιθυμίες (μ’όσο ξέρω εγώ)

Στο κρεμαστάρι δεν κεμιέται καμιά...

4. Λουλιέτα Τσιατσίου, Αργυρόκαστρο

«Λίγη  Αγάπη»

Στην αγκαλιά του καιρού

εγείραμε,

Αμίλητοι κλέβουμε

 λίγη χαρά,

Είναι ένα παιχνίδι

το πιο καλό,

κι όμως, όλοι λέμε

«φίλμ» παίζουμε.

 5. Λιούμο Κολέσι, Πρεμετή

*  * *

Μια λέξη ανείπωτη ως τώρα ζητώ,

η κούραση σε  στέλνει σε χώρα μακρινή.

Γλυκιά υποψία την καρδιά ταλαιπωρεί,

Φωτιά παγερή, χιονιά καυτερή.

Πηγή που τη δίψα αυξάνει πολύ,

καταρράκτης που  δραμματίζεται

λάμπει ως πέρα,

χειμώνας στα φύλλα

που πέφτουν ανθοβολεί,

τ’ απρόσιτο που γίνεται χειροπιαστό μι μέρα

Αυτοί οι γέροντες

Αυτοί οι γέροντες βγαίνουν συχνά,

σαν παιδιά, το λιόφωτο χαίρονται,

και κάθονται σ’ απάνεμα μέρη.

Την ίσκα πιάνουν, τα τσιμπούκια ανάβουν,

και ξεχνιούνται σ’ ατέλειωτο  κουβεντολόι.

Κάθε μέρα θα κάνουν κι ένα δρόμο πιο πέρα,

 δοκιμάζουν τα πόδια τους εν ονόματι τις ζωής.

6. Κόντι Ηλία, Πρεμετή (Τίρανα)

Σου χάρισα ένα φιλί

Η νύχτα σου χάρισε το παρθένο φεγγάρι,

ο ήλιος ακτίνες φωτός,

η βροχή τα ρέματα,

Η θάλασσα τα κύματα,

Η παραλία την θάλασσα,

ο θεός την ειρήνη,

Εγώ ένα φίλημα  και σεισμός έχει γίνει.

7. Καστριότ Χαντέρι, Τεπελένι

Στιγμές

Όλους σας έχω στην καρδιά μου,

γιατί είστε τόσο καλοί, 

σαν κλαίμε μαζί τον πόνο μας,

μοιάζω με λεύτερο πουλί.

Αχ, του χωρισμού η στιγμή,

ένα δάκρυ κυλάει ζεστό,

πόσες φορές που’ χει συμβεί,

δεν τα’ χα εύκολο κι αυτό.

8. Μιρέλα  Ντούντη Αργυρόκαστρο

Μια ερώτηση

Ψηλά στ’ αστέρια ανάμεσα

είσαι εσύ,

Άγγελος, που για μένα

κάθεσαι ξύπνιος,

γιατί τάχα τώρα κλειστά

τα μάτια κρατάς;

Σε ποια άκρη τ’ ουρανού

με ξεχνάς;

Δυο

Δυο χείλη που φιλιούνται,

δυο μάτια που το’ να κοιτάζει τ’ άλλο,

δυο καρδίες που με άγχος συζητούν,

Κι ανάμεσα  τους ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ.

10. Χαντέρ Μεβλιάνι, Αργυρόκαστρο

Κόντρα στο ρέμα

Η σκλαβιά είναι έντιμη,

σ’ αναγκάζει να κάνεις θυσίες,

σε κάνει να σκεφτείς,

σε βασανίζει, σου προκαλεί πικρίες,…

Ενώ η λευτεριά

σε κάνει ευτυχισμένον

με τα αχόρταγα καλά ατιμίες της,

νομίμως τίμιες…

ΣΤΟΠ!…

11. Γιαννάκη Γιάννο, Κλεισούρα, Πρεμετή.

Αντίδραση

Είπαν σ’ ένα μορφονιό:

«Ξέρεις; κι η βάτος βγάζει λουλούδια.»

Κι ο μορφονιός σκέφτηκε λίγο και ρωτά:

«Μα ποιος την εμποδίζει, ποιος τη σταματά;

Ακούει η βάτος κι απ’ το σεβντά της

ανθίζει απ τις ρίζες ως τα  κλαδιά της.

12. Δούρατα Θεμέλι, Τίρανα

Το Σύνορο της ελπίδας

Έφυγες,… έφυγες,

Το κεφάλι σου δε γύρισες πίσω

Την καρδιά μου την έχεις  παρατήσει

 ή….την έχεις αρπάζει;

Έφυγες

Όμώς δε χάνω την ελπίδα

μια που το φως των ματιών σου,

μ’ ακολουθούν σαν ηλιαχτίδα.

13. Ενκελέϊδα Φέιζο, Τίρανα

Από καιρό βαδίζει προς τα πίσω

Από καιρό η καρδιά μου γρήγορα χτυπά,

 ακόμα τ’ όνειρά μου δεν το είδα,

ο καιρός πάντα αλλάζει και περνά,

από καιρό βαδίζει προς το πίσω.

Μια γυναίκα είναι

Μια γυναίκα είναι σαν ένας κύκνος,

Μια γυναίκα που σα χέλι γλιστράει,

 Μια γυναίκα σα μια βαθιά σπηλιά,

γι άσπρο ψωμί αυτή είναι μαγιά. 

14. Χαρίλα Μίχο, Αργυρόκαστρο

Καλοσύνες κι ένα λάθος

Να είναι καλός

στον κόσμο τούτο,

πρέπει να κάνεις πολλές καλοσύνες,

Ένα  λάθος, που κι αυτό δεν το’ χεις σκεφτεί

Γίνεσαι κακός και με πολλές κακίες…

15. Πασκάλ Ζώτο, Πρεμετή

Η αγάπη μοναχά

Στ’ όνειρό μου σε βλέπω,

σαν είμαστε νέοι και αλλάζαμε φιλιά,

Όλος ο κόσμος ήταν μόνο εγώ κι εσύ

Όπως ήταν το ζευγάρι η Εύα κι Αδάμ.

Η αγάπη όλα τα ενώνει

πόνο, χαρά, παράδεισο και κόλαση,

αυτή σαν ήλιος, χωρίς φωνή

τον χειμώνα γυρίζει σ’ άνοιξη.

16.Ασίμ Πέτα, Αργυρόκαστρο

Πανόραμα

Στην πλέρια ησυχία

ένα πούλι ζητά φωλιά,

 ένα ζευγάρι ερωτευμένο

«προχωρεί» στον πλανήτη της χαράς…

Το φεγγάρι δωρεί κρυμμένο στ’ αστέρια…

Τ’ αγκάλιασμα αυξάνει τα αστράμματα

 στο «σέρτικο» ουρανό.

Μα το φιλί τι μας φέρνει;

17. Μέτε Πέτσι Αργυρόκαστρο(Κρήτη)

Αμανάτι

Σ’ ένα φύλλο χαρτί,

στίχους γράφω, γιατί,

μη τυχόν με ξεχάσουν

εμέ κι αυτά που τους γράφω.

Κι όταν  θα’ χουν τα χάλια τους

ας τα πετάξουν πέρα!

18. Νερτήλα Νάστο, Πρεμετή

Μισώ

Τη μονότονη ζωή τη μισό

Στις διαβολιές πνιγμένη,

που το ψέμα κερδίζει

 και το δίκιο την  αξία του χάνει.

19. Φρωσίνα Δήμα Αργυρόκαστρο

Γιατί;

Την πρώτη μου νιότη μου έκλεψαν, 

μ’ άρπαξαν τη χαρά,

τη λευτεριά μ’  αφαίρεσαν,

το λόγο, τη σκέψη, τα Όνειρα.

Στους δρόμους της ζωής με βάσανα

τη νιότη μου έχασα.

 Κουράστηκα, της στερήσεις δεν τις αντέχω,

με τα σημάδια, το ίδιο…

Ο πόνος  μ’ απήγαγε όμηρο.

Αυτή  η αδικία μ’ εξοργίζει!…

                             Συμπέρασμα

                             Η λύπη είναι η χαρά

                             και το τραγούδι κλάμα!…

                            Η θλίψη- αιώνιο αίσθημα,                           

                            κι ευτυχία  ένα έξυπνο τέχνασμα!

20., Αγκρόν Σιέλιε, Πρεμετή

ΑΓΚΡΟΝ ΣΙΕΛΙΕ

 συγγραφέας και ποιτητής

Eκδότης των ρομάντσων «Τα βήμα της Κλάρας»,

 «Πέρα απ’την κουρτίνα γκρί», βραβευμένος με το πρώτο βραβείο στο είδος των ρομάντσων, που έχει οργανώσει ο Σύνδεσμος «PEGASI» το έτος 2005, «Η ψεύτικη εικόνα».

Τα ποιήματα έχουν παρθεί από τον ποιτικό τόμο :

«Αθώο θέαμα, μεταφρασμένα στα ελληνικά (περιοδικό «ΚΕΛΕΝΩ» της Ένωσης Ποηττών και Συγγραφέων «ΞΑΣΤΕΡΟΝ-ΖΑΛΟΝΗ», στα ιταλικά “Αrtista a Confronto” και στα αγγλικά.

Ο Αγκρόν Σιέλιε είναι Αντ/πρόεδρος Συνδέσμου του Δημιουργών «PEGASI” και πρόεδρος αυτού του τμήματος στην Πρεμετή. Μέλος των Συγγραφέων της Αλβανίας, του Συνδέσμου των Σύγχρωνων ποιητών  W.P.S.,κέρδι  το μετάλλιο στο Συνέδριο της Ένωσης των Συγγραφέων του Κόσμου, Αθήνα, Απρίλης 2007 και παρουσιάζεται με ποιήματα από τον κύκλο «Αθώο θέαμα».

ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ

Μούσα μου!

Τι ομορφιές κρύβεις μέσα

στο  σούρουπο;

Τι όνειρα ξανάζησες πέρα

στο ξέφωτο;

Τι τραγούδια τραγούδησες

στα γκρεμισμένα βάραθρα;

Τι ακτίνες ζητάς σαν

αρχίζει το βράβιασμα;

Μούσα μου!

Στέκομαι στην κορυφή στα κατσάβραχα

τα σιωπηλά,

την σιωπή αναταράζω που

στους αιώνες δεν είχε μιλιά.

Παντού βλέπω τη Δύση

γερασμένη,

και πανταχου δε λείπει η χαραυγή

 αναζωογονημένη.

Μούσα μου!

Τα χρόνια και τα γκρίζα μαλλιά,

 σαν τούφες σκληρές,

 ασπρίζουν κάτω από κρυμμένες

 καταχνιές.

Η λαξεμένη ψυχή από την ξερακιανή πένα,

Τρέμει, ξεσχίζεται πέρα

στα βάθη της ψυχής.

Μούσα μου!

Μήπως ήρθες σαν κατάρα

μες στις φλέβες,

Ή είναι παιχνίδι που παίζεται μ’αντράλα;!

Βλέπω της κοπελιάς τα μάτια

μέσα σου κρυμμένα

και τ’αλλαγμένο δάκρυ

 σε σμαράγδι.

Μούσα μου!

Σαν άγιο πνεύμα ωθείς

 στη λησμονιά,

 γιατί ποιητές ξημερώσαμε

στην πρωινή φεγγοβολιά.

Με άμυαλα βήματα η μέρα

 τελειώνει,

Στα οράματα μας η ζωή

μας θερμαίνει.

Στην κορθφή του λευκού βράχου

Στην κορυφή του άγριου βράχου,

του φηλού,

ο φόβος μας τρομάζει.

Μέσα στο σκοτάδι που ξεσπάει

κύματα χιονιά,

η θύελλα βουίζει.

Μια πένθιμη κραυγή ξεσχίζει

τη σιωπή,

Κλαίει την παρατημένη τύχη από καιρό,

 με μάτια κουρασμένα,

 καθηλωμένα,

στο απέραντο σκοτάδι

που έχουμε μπροστά μας.

Αντηχει μακρυνό

ουρλιαχτό σε πόνους πνιγμένο

και δάκρυα.

Κουρασμένο,

νικημένο,

γερασμένο

 λίγη γαλήνη για τιν ψυχή

ζητάει.

Στ’όνειρο έρχεται η φώνή

των συντρόφων,

να το τραντάζει απ ‘τον ύπνο

 των αιώνιο.

Ο  πρώτος να πάει στη

φουρτούνα,

να συνγκρουστεί και να γυρίσει

νικητής.

Στην κορυφή του λευκού βράχου

ν’ανέβει,

το τρομερό ουρλιαχτό

 ν’αρχίσει,

Όλα τα σύννερα ν’αποροφήσει.

ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΗ

Η Δύση χάνεται μακριά

άπειρος χώρας.

Σιγά -σιγά η νύχτα πέφτει

 σύνορα δεν έχει,

 μα κι οι κοπελιές

στα ασπρόρουχα, στο κρεβάτι πέφτει

 ποια ονειρευτά, κάποια με

 νάζια, και κάποια κλαίει.

Η παράξενη ησυχία

 κυριαρχεί,

 με αλόγιστο βήμα η μέρα

προχωρεί,

 στα ποτάμια, παγωμένος

δεν μπορείς να χαρείς,

πόνους με δάκρια κουβαλά

κάτο η λαγκαθιά.

Ποιος έναμαχαίρι σφίγγει

στην καρδιά,

Τι χρειαζόταν άλλο και

τούτη η μαύρη η ζωή.

Έφυγε, πάει. Μα τώρα

 ο κακόμειρος!

Σαν ο «Ρωμαίος» γονατιστός ικετεύει.

Ο πιο δυστυχής δεν τολμά

 ακόμα να σηκωθεί,

Μένει στον ύπνο κατραμωμένος όσο δεν πάει.

Νύχτα σκορεινή, βάραθρο, αμέτρητο,

Τη λευκή ψυχή, την στέλνει πολύ μακριά.

Περίμενε να τελειώνει αυτό το ανάθεμα

στις φλόβες.

Νεκρική σιγή, μειδίαμα

μίζερο.

Η νύχτα περνά, κι αν περιμένεις τη νέα ημέρα

Σήκω ευτυχισμένος, βυθίσου στη χαρά.

ΤΑ ΌΝΕΙΡΑ ΜΟΥ...

Κομματάκια από λέξεις

τρομάζουν την ψυχή.

Τα όνειρά μου μένουν

 εκεί,

σαν χιλιάδες παδόβουνα στον

 απέραντο ωκεανό.

Ο νους εισχωρεί πιο πέρα

 μ’ένα πέταγμα.

Σ’άλλους ουρανούς

σε ταξίδια ποίησης.

Τα όνειρα μου μένουν

 εκεί,

στις ανοιξιάτικες νύχτες αστέρια

 πολλά.

Κομματάκια από λέξεις

τρομάζουν την ψυχή

και εξυφαίνουν το ύφασμα

το μαγικό.

Τα όνειρά μου μένουν  εκεί

όπως φέγγει το γλυκοχάραμα

τη χαραυγή.

Με τη νοσταλγία του φθινοπώρου

στο στήθος

Και οι σταγόνες της βροχής,

όλο θλίψη.

Τα όνειρά μου μένουν

εκεί

σε ουράνια τόξα,

 χρωματισμοί σημαντικοί.

Την άσπρη μέρα, ελπίδα

 όλο χαρά

αντανακλούν μονοπάτια

ποίησης.

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ  ΛΓΚΑΙΝΟΥΝ

Οι δέμονες εκβιαστές

παράτησαν.

Οι σκοτινές κουρτίνες

σκορπισμένες στο «Γαλαξία»,

εξαφανίστηκαν,

χάθηκαν στον εαυτόν τους το

μακρυνό.

Ο ουρανός λαμποκόπησε

Οι άγγελοι λευκαίνουν

 τη σκοτινιά του αχανές.

Κολάκεψαν τις ψυχές τις

πεθαμένες,

ξεχασμένες.

Τ’ατσάλινα νύχια

χάλκεψαν,

 στα ειρηνικά στρώμματα

 πέταξαν.

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ

 Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ο Ζευς υποσχέθηκε δικαιοσύνη

αιώνια,

κρυμμένη,

 απαγορευμένη από αιώνες

και αιώνες.

Οι αμαρτωλοί πιάσαν μόνοι

 τους αμαρτωλούς.

Το πιο άγιο δώρο,

για το τρομαχτικό

 «Ηαd».

Παντού οι λάτρες ζητωκράυγασαν

την τρέλα

και παντού έσφιξαν

αθωότητας δεσμά.

ΤΟ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΜΑ

Αναθεμάτισα τη βροχή για

 διωγμένο όνειρο,

Τα νυσταγμένα μάτια

ζητούσαν τα μαλλιά σου,

το χαμογελο, τα ξένιαστα βήματα.

Η σκιά σου εξεφανίζονταν

την αργοπορημένη νύχτα.

Τη ζήτησα παντού,

 στα ίχνη της ζωής,

χάθηκες ‘ κάπου...

Πού;

Ίσως στον πόνο μου

 λούφαξες σιωπηλά.

Άγγελοι

Οι δαίμονες εκβιαστές παράτησαν

τις σκοτεινές  κουρτίνες, κάτω  απ’ τα πόδια τους

εξαφανίστηκαν,

χάθηκαν στο  μακρινό… τους εαυτό. Ο ουρανός φωτίστηκε

οι άγγελοι ξεθόλωσαν το βαθύ σκοτάδι στο διάστημα,

λιβάνισαν τις ψυχές, τις πεθαμένες, τις ξεχασμένες.

Οι ατσάλινες φτέρνες των αχαλίνωτων αλόγων

 μαλακώνουν με τ’ άγριο, δεν ξέχασαν,…

Τ’ ανάθεμα, σκορπισμένο σε στρώματα ειρηνικά εζήτησαν.

Μακριά

 πολύ μακριά βρισκόταν κρατήρας

τα ίχνη χάνονταν πέρα απ’ τα μπερδέματα.

Οκτώβρης

Χιλιάδες φύλλα σκοτωμένα  αγγίζουν το πεζοδρόμιο,

η αεροτρελαμάρα τα  στρώνει  πιο πέρα,

του καιρού η λησμονιά στην πόλη κοντά

 περιμένει, ν’ αρπάζει πιο πολλά απλώνει τη χέρα.

Η αμαρτία δεν τελειώνει εδώ, είναι στ’ αρχίνημα

 τα τελευταία πουλιά, απ’ τη φωλιά τα διώχνει,

κι όταν η αυγή ρίχνει τις πρώτες αχτίνες

δάκρυα, βάσανα, ορφανά στην άσφαλτο τα στρώνει.

Ο πλανόδιος αέρας ορμάει κάτω στη λίμνη,

Ίχνη ενθυμήσεων  ξύνει με νύχια γαμψά.

Το αύριο σαρώνει  τη σκούπα στο χέρι

τα βραχνά που μας έλαχε από ύποπτα μέρη.

22. Σελιαμί Ντελίου (Πρεμετή)

Η μεγαλύτερη  απορία

Αλήθεια, ο άνθρωπος θαύματα έχει κάνει,

πόσες ανακαλύψεις πέραν του πλανήτη,

μα το πιο μεγάλο θαύμα θα το κάνει

αν ανακαλύψει την ψυχή του ποιητή.

23. Κλοδιάνα Λίτι Αργυρόκαστρο

*     *       *

Η ματαιότητα βρίσκει την ματαιότητα,

Η θλίψη βρίσκει το δάκρυ,

το φιλί βρίσκει τα χείλη,

τ’ όνειρο βρίσκει τ’ όνειρο.

Μα  δε ξέρω άραγε,

 η Αγάπη βρίσκει την Αγάπη!

24. Δασιαμίρ Μάλιο, Άγιοι Σαράντα

Σε θέλω  όπως  σ’ ήθελα

Σ’ αγαπούσα και σ’ αγαπώ…

Τα λόγια είναι περιττά.

Το βάθος της θάλασσας

δεν μπορούν να το δείξουν

τα κύματα…

Μοντέρνος κόσμος

Μοντέρνος κόσμος,

κόσμος αφελής,

τα ρούχα που πέταξε.

Όλα είναι ολόγυμνας…

Τι περίεργο θα μείνει

για αυτόν ω, φίλοι,

τι δεν άντεξε;

25. Ριζά Τσιάτο,  Πρεμετή

Κάθε πρωί

Κάθε πρωί

όταν ξυπνώ,

ανταμώνω με σένα.

Και χαιρετούμαι,

Και συγκινούμαι,

θίγομαι πολύ,

δακρύζω.

Με τη δικιά σου μπλούζα

τα δάκρυα σκουπίζω,

με το δικό σου χαμόγελο

 Όλον τον κόσμο συγχαίρω.

25.Βαλμπόνα Γκρέμη, Φίερ

Το χαρτί τα’  λέγε όλα

Πάνω σ’ άσπρο χαρτί τα χείλη μου άφησα, 

(Να τα φιλήσεις, όταν θελήσεις…)

κι άφωνα είπα: «Καλή αντάμωση!»

Στο χαρτί ήταν γραμμένα,

η ποίηση, εμείς οι δυο,

Η αγάπη μου που είχα για σένα!

Συνάντηση

Ειδωθήκαμε,

Ανταμώσαμε,

με πάθος ερωτευτήκαμε,

κι οι δυο φιληθήκαμε…

Σε λίγο ξύπνησα,

από σένα τι μου’ μεινε;

 Έκλαψα…

26.Γώργο Δέσπα, Αργυρόκαστρο (Αθήνα)

1.Μ’ αρέσει το δροσερό αεράκι,

και τα’ αηδονιού το κελάδημα,

της πηγής το κρύο νεράκι,

το πράσινο τριφύλλι στ’ απάνεμα.

2. Όλα θέλω να τα δω,

τις ομορφιές που’ χει η φύση,

ο θεός με τα χέρια του

της Ζαγοριάς τα έχει χαρίσει…

3.Εκεί πάλει θέλω να πάω,

 να λουλουδιάσει η φαμελιά μου,

μακριά απ’ την Ζέη να μη μείνω,

γιατί δε λιώνουν τα κόκκαλά μου.

27.Μπεσνίκε Τάκα,   Άγιοι Σαράντα

’Έχε γεια!»

Κουράστηκα να λέω: «Καλώς ήρθες!»

και τώρα σου λέω:’Έχε γεια!»

Μπορεί καμιά φορά υ’ ανταμώσουμε

σαν τα σύνορα  θα λείπουν από κάθε καρδιά.

Εγώ και εσύ

Της ζωής  μου τα όνειρα σε μια πέτρα τα χάραξα,

 τους πόθους που σε κάτι ξύλα σκάλισα,

με τα φύλλα των δέντρων το «σ’ αγαπώ» σχημάτισα,

Αυτά από μένα, από σένα σαν τι καρτέρεσα

28.Ράνια     Ντούλη,      Μπεράτι

Ξέχασα τα χείλη

Το  μάτι σου το γαλανό

 με ευχαριστεί,

κι η μυτούλα σου μ’ αρέσει,

 όταν με κοροϊδεύει!

Τα αγκάθια

Στο χέρι μου πήρα ένα τριαντάφυλλο,

γιατί το λιμπίστικα,

με μεθούσε η ομορφιά του,

μα ξάφνου «κεντρίστηκα»

απ’ τ’ αγκάθια τα δικά του

που ’ ήταν  κρυμμένα στο λεπτό του κοτσάνι!

29.Μπουρμπούκε Μεμούσι, Αργυρόκαστρο

Ο πόθος

Ο πόθος μου ήταν να μου’ ρθεις,

 να μ’ αγκαλιάσεις.

Και γιατί να μη με φιλήσεις,

 ν’ ανάψεις αγάπης φωτιά,

 και τα δυο μας στην φλόγα της

 να βρούμε ζεστασιά!

30. Μπλεντάρ Χάσκα, Αργυρόκαστρο

Όνειρο

Βλέπω πόνους μονάχα,

αίμα τα μάτια μου στάζουν,

Ανθρώπους βλέπω καλούς,

μα να γίνουν κακοί δε διστάζουν.

Βλέπω μόνο σκοτωμένες αγάπες,

καρδιές ραγισμένες στην μέση,

Μάτια δακρυσμένα  απ΄ τον πόνο

ανθρώπους που με ρωτάνε:

«Να ζήσω η να πεθάνω!»

31. Χαϊντάρ Τζιάφκα, Περμετή

Στον Υποκρίτη

Καιρό είχαμε να ιδωθούμε

(Χαμογέλασε  γλυκά).

Η καρδιά μου’ γινε άνοιξη,

ο καιρός τρέχει όλο χαρά.

Περνούν οι μέρες, τον βλέπω συχνά,

κάθε διαβατή αυτός χαιρετά,

 με την ψυχή του γέλα, δε σταματά,

Τ’ άσπρο τριαντάφυλλο μαράθηκε πια.

Το πρόσωπο του όσο πάει κι αλλάζει

δε βλέπεις λιγώνω φεγγοβόλα.

 Πιο καλά λαδί μαύρο, νερόπλυμα,

 παρά ένα γέλιο που σε ξεγελά!

Ήρθε ο καιρός τους μορφασμούς,

 κανείς πλέον δεν τους εκτιμά.

Έμοιαζε όλη αυτή η ιστορία

σαν τα σάλια του σάλιαγκα, μια αηδία.

32. Λιγκόρ Σιούτι, Πρεμετή

Το δρόμο να βρεις

Η σαθρά στην λάσπη μένει,

προσπάθησε να βγει

 μα γλιστράει σα χέλι.

Μια φίλη της φωνάζει,

που’ χε γκαρδιακή.

Μ’ απάντηση δεν πήρε – τι  να πω!…….

 Το θεό αρχίζει να παρακαλά,

  φώναξε όσο βράχνιασε

και παύει να μιλά.

Στην λάσπη η σαύρα έμαθε:

«Φώναζε όσο θέλεις,

φίλες και να ‘χεις στην ζωή.

Αν μείνεις στην λάσπη

το δρόμο μόνη σου να βρεις!

33.Πέτσιο Καγκίνι,  ΗΠΑ

Τράβα τα χείλη σου,

δεν τα’ αντέχω,

με γοητεύουν

και με μπερδεύουν.

Τράβα το χέρι σου,

μη μ’ αγγίζεις,

με ζεσταίνει, με καίει,

όλο το σώμα μου μ’ ανατριχιάζει.

Τραβά τα μάτια σου δεν αντέχω,

την ψυχή μου θλίβει,

βαθιά την καρδιά μου πληγώνουν.

Μόνοι μας οι δυο

ποτέ δε θα δεχτώ

μου κόβεις κάθε δύναμη

στα πόδια μου, δεν μπορώ να σταθώ.

Αγάπη μου, του κάκου αντιδράς,

 η καρδιά σου σε προδίδει,

όσο κι αν λες πως φοβάσαι

τόσο πολύ μ’ αγαπάς.

34. Αριστοτέλ Βαρδάμη, Αργυρόκαστρο

 Αξιοποίηση

Να σου πω είσαι λουλούδι,

το λουλούδι μαραίνεται μια μέρα.

Να σου πω είσαι αστέρι,

τ’ αστέρι λάμπει και νύχτα και μέρα.

Να σου πω είσαι ήλιος,

ο ήλιος την μέρα φωτίζει

και τι νύχτα σβήνει.

Είσαι λουλούδι, αστέρι  και φως,

νύμφη χρυσή, με καλή καρδιά,

 είσαι μια Αγγελική ομορφιά,

φιλντίσι λευκό, δροσιά της αυγής.

Νερό κρυσταλλένιο, καθαρό της πηγής,

 είσαι σώα σύμπαν κι ακόμα πιο πέρα.

Άρκτος μικρή, Άστρος μεγάλη,

πολικός αστέρας,  π’ ανάβει χιλιάδες φωτιές,

αέρας ζεστός, που σε χαϊδεύει,

πασχαλιά π’ ανθίζει σ’ όλες τις εποχές.

Είσαι φωτιά ηφαιστείου, που δεν καίει,

τ’ αηδονιού το κελάδημα, που νωρίς σε ξυπνάει.

Πηγή της ζωής και της ελπίδας,

φίλημα κάρδιον και χέρι της μπέσας,

μυαλό του αιώνα, κομπιούτερ της μνήμης,

κάστρο αντοχής και της υπομονής.

Είσαι θεά σαν την Αφροδίτη,

δικιά μου είσαι, ανήκεις σε μένα,

είσαι ωραία ταίρι δεν έχεις,

 θέλγητρα, κάλλη, γοητεία κατέχεις.

35.Μουχαρέμ Καμάνι, Περμετή

Μια κουβεντούλα λέω

Πάει ο άντρας μου στα ξένα,

πω, πω, πω τι μ ‘εύρε εμένα!…

Κάποιος μου χτυπά την πόρτα,

 πώς να πάω τέτοια ώρα;

Να’ ναι κανάς μαυρογένης, 

θέλει να ξεκουραστεί!

Έξω βουίζει η καταιγίδα…

Πως θα περάσω τη νύχτα αυτή;

Να τ’ ανοίξω την πόρτα η να μη,

 ποιος μας βλέπει… μόν’ η νύχτα.

Μη ξυπνήσει το παιδί.

Πω, πω, πω…τι τύχη που’ χα!

Στην πόρτα θα πάω να βάλλω,

συρτή, μάνταλο βαρύ,

κι’ αυτό σα ναι που νιώθω

θα το πατήσω καταγής…

Ωχ, η μαύρη αχούν τα’ αφτιά μου!

Στην θύρα δεν είναι κανένας.

Στο  δρόμο φωνή δεν ακούς,

στην πόρτα χτυπά ο αέρας… 

 36.Οσμάν Μπούζο, Αργυρόκαστρο

Φεγγοβολιά

Η σκοτεινιά της νύχτας

την πόρτα κλείνει.

Το σκοτάδι απλώνεται

 κι η λάμπα σβήνει.

Κι εγώ σαν καίγομαι

απ’ την αγάπη,

το σπίτι ολόκληρο

λάμπει κι αστράφτει!

Απογοήτευση

Την κοπελιά  μου πώς τη θέλω;

Με μάτια καστανά,

και γλυκοματούσα.

Στο μάγουλο ελιά.

Να ειν’ ευγενικιά

κομψή, σβέλτα, κεφάτη.

Με νάζια όχι πολλά.

Μόνο εμένα να κερνά!

Το πορτρέτο πληρώθηκε…

ο καθρέφτης έσπασε.

Ο κόσμος απογοητεύτηκε.

Ένα όνειρο στον ήλιο…

37. Μανόλη Μπάσιο

1.Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

O ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο βασιλιάς

του λαού

του γδέρνει το δέρμα,

τον ξεγελά

και μια μέρα

άφαντος γίνεται

σα μια σκιά.

Ο ποιητής,

με στίχους

γέφυρα χτίζει

αγάπης, για το λαό

και λιώνει

όπως ένα κερί!

ΕΣΥ

Για να περάσεις την ζωή σαν άνοιξη

θυμίσου του Τσαγιούπι τις βουνοπλαγιές….

Βρες όλα τα λουλούδια, που μοσχοβολούν,

πριν σου έρθει ο πεθαμός κι εσύ όλο θα κλαις!

               Ο ΠΕΤΕΙΝΟΣ

Για πιάσε ένα τραγούδι, πετεινέ

γιατί  αν δε λαλήσεις το πρωί

η αυγή θ’ αργήσει να ροδίσει,

το λιόφωτο δε θα λάμψει σα φλουρί….

Κι όσες φορές το τραγούδι αρχίζεις

η νύχτα στα γρήγορα, μαζεύει τα ταμπούρια.

Τ’ αστέρια σβύνουν στο πέπλο τ’ ουρανού,

εσύ χορεύεις στις αυλές με τραγούδια!

38. Αντριάν Χότζια, Δέλβινο

Χαμογέλα

Χαμογέλα, ω αγαπημένη μου ορτανσία,

της καρδιάς σου τις πόρτες

κράτα ανοιχτές την αυγή.

 Μπορεί και να’ ρθω,

 σαν ένα αθώο φιλί,

σ’ αγκαλιάζω με πόθο

 με  ταραγμένη ψυχή.

Θα χορτάσω την κουρασμένη ψυχή

Ω αγάπη φέρε μου χαρά,

 στη  σελήνη τ ‘Αυγούστου δώσε χίλια φιλιά,

κάνε τη ζωή της γλυκιά κι όλο φως,

 και γράψε τ ’όνομα μου στα φτερά

 μιας πεταλούδας.

39. Μουσταφά Καραγκιόζι, Αργυρόκαστρο

Τα φτερά τ’ αηδονιού

Στο παράθυρο σου

στέκεται ένα αηδόνι,

Εσύ τραγουδάς

κι ο νιος κρατάει ίσο…

Τ’ αηδόνι απλώνει τα φτερά

και ξαφνικά πετάει.

 Θα ξανάρθει πάλι,

 σαν θα’ σαι πιο μεγάλη…

Κοιτάζεις πως πετάει

 ψηλά στον ουρανό…

Ξανά θα τραγουδήσουν

 μιας «Κυριακής «το βραδινό!

40. Ο Ιζέτ Τσιούλι

Ένας ελληνολάτρης από το Τεπελένι, αντιπρόεδρος του «Συνδέσμου Δημιουργών  «PEGASI» του Αργυρόκαστρου

Τεπελενιώτης ο ελληνολάτρης.  Και είναι γιατρός. Ο ανθρωπιστής, ο ποιητής Ιζέτ Τσιούλι. Διαχρονικά στις αναλαμπές του οίστρου του επιμένει στις ποιητικές εικόνες πάνω στα ελληνικά μοτίβα. Λιτός. Τηλεγραφικός. Στα πεταχτά ρίχνει τις πινελιές του. Είναι βαλκανικός που δεν μπορεί να χωρέσει στα σύνδρομα που σε στενεύουν και ανασαίνει βαθιά χειραφετημένος. Κι από τα βαθύ του βγαίνει η αγάπη κι ο ανθρωπισμός. Είναι τιμή στο άνθρωπο και στον ποιητή να κοιτάζει στα μάτια τις ομορφιές και να αξιολογεί τους άλλους λαούς. Σαν να ‘ναι δικός του. Εκτιμώντας τους άλλους, δίχως άλλο του κάνεις θέση του εαυτού σου  κάτω απ’ τον ήλιο σ’ αυτόν τον κόσμο. Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι εύκολο στα Βαλκάνια… Στην  ποίηση του  ο Ιζέτ Τσιούλι  παρελαύνουν οι Έλληνες και οι Αλβανοί με τις αξίες τους, με τον πολιτισμό τους, με τις χαρές τους. Κι όλα από  το πρίσμα της ειλικρίνειας. Ο Ιζέτ Τσιούλι είναι ένας  έμφητος  ποιητής που ρίχνει στο χαρτί τις εντυπώσεις του και στην αθωοτητα του είναι κι η σοβαρότητα. Κι είναι αυτά από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της ποίησης του.

Νίκος Κατσαλίδας

Άγιοι Σαράντα, στις 25.12.2005  

Λυκαβηττός,

Ψηλός, περήφανος,

γιγάντιος καθρέφτης

μοναχικός ο Λυκαβηττός,.

Από κει σαν στην απαλάμη του χεριού

φαντάζουν: η Αθηνά, η Ελλάδα έθνη και ήπειροι,

πολιτισμοί, γλώσσες και παραδόσεις…

Εκεί ακτινοβολούν

και διασταυρώνονται τα πάντα.

Αθήνα, 28.06.2003

Άγια Θεοδώρα

Ήθελες δέντρα τα μαλλιά,

το σώμα σου βωμό

και ήθελες το αίμα σου

ποτάμι αληθινό.

Κι έγινε δέντρα και βωμός

και έγινε ποτάμι,

Θεοδώρα, θαύμα από τα πολλά

που ο θεός εχει κάμει.

Διάβηκα και σταμάτησα

το θαύμα να θαυμάσω

κι όσο ζω να μολογώ

ποτέ να μην ξεχάσω.

*   * 

Τα ποιήματά του έχουν λυρικό χαραχτήρα, μα κι εξυμνούν και τους αγώνες των συνανθρώπων του, αγώνες ζωής κι επιβίωσης των βλάχων.

Τώρα πια, μια ποιητική συλλογή, μεταφρασμένη σε μια άλλη γλώσσα, έχει αποκτήσει μια παγκόσμια εκτίμηση κι αξία.

Τον τελευταίο καιρό, σε μας παρατηρείται μια γόνιμη συνεργασία με λογοτεχνικούς συλλόγους, με συγγραφείς και ποιητές στο εξωτερικό, οι οποίοι τέτοιες σχέσεις συνεργασίας, τις θεωρούν σωστές και απαραίτητες για μια αμοιβαία αναγνώριση λογοτεχνικών έργων –πεζά και ποιήματα καθώς και σε πολλά άλλα πεδία της κουλτούρας.

Σήμερα, παρουσιάζοντας μια σεμνή ποιητική συλλογή, του ποιητή Μανώλη Μπάσου, μεταφρασμένη από τον φιλόλογο-μεταφραστή Κώστα Γκατζώνη, γίνεται μια προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εσωτερικό κόσμο του ποιητή, τον τρόπο της σύλληψης των θεμάτων, που κατά καιρούς του είχαν υπαγορεύσει οι αντίξοες συνθήκες της ζωής του, σ’ ένα καθεστώς, που το χαραχτήριζε δεσποτισμός και σκληρότητα καρδιάς.

Τα ποιήματά του, εμπνευσμένα από την καθημερινή ζωή των βλάχων, πότε απλά, πότε κάπως ακράτητα, θίγουν τις πληγές στις καρδιές των συνανθρώπων του, συγκινούν, μα δίνουν και θάρρος για μια ζωή πιο καλύτερη, όπως αξίζει σε τίμιους ανθρώπους.

Ο Μανώλης, στα ποιήματα του, τα απλά και ντελικάτα, μας ανοίγει την καρδιά του, μέσα στους στίχους του διακρίνουμε πως ψυχοπονεί!

Η προσωπικότητα του είναι αυθεντική, μιας κοινωνίας που μας στέλνει μηνύματα για ένα ποθούμενο μέλλον, έντιμο και προκομένο.

Τα αισθήματά του ξεσπούν με πάθος σ’ όλα του τα ποιμενικά ειδύλλια: αγάπη και μίσος, φοβέρες και αυτοσυγκράτηση, χαρές και κλάματα, ελπίδες για μια ζωή χαρισάμενη κι όλα αυτά, τον πόνο και την αγάπη εκφράζουν για τον τόπο της γενιάς του, που πέρασε βάσανα και στεναχώριες αμολόγητες …

Η Μοσχόπολη ήταν η ψυχή του. Η Μοσχόπολη η φημισμένη και στον κόσμο ξακουσμένη! Την τραγούδησε με πόνο, με καημό κι ελπίδα να γίνει όπως ήταν “νύφη στα χρόνια τα παλιά!”

Τα ποιήματά του έχουν λυρικό χαραχτήρα, μα κι εξυμνούν και τους αγώνες των συνανθρώπων του, αγώνες ζωής κι επιβίωσης των βλάχων.

Από την ποιητική του δραστηριότητα, από τέσσερα ποιητικά έργα, κάναμε μια συλλογή, την παρουσιάζουμε να γνωρίσουμε τους καημούς και τους πόθους.

Χριστάκης Σιαμπάνης Συγγραφέας-ποιητής

     Πρόεδρος του Λογοτεχνικού Συνδέσμου Δημιουργών “Πήγασος”

              Αργυρόκαστρο-Αλβανία

Οι ποιητές δημιουργούν ξεχωριστά ο καθένας κι ύστερα "απαγγέλλουν" στην μεγάλη εξέδρα της ποίησης.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

   Οι πρώτες δοκιμασίες στα πλαίσια της ποίησης δεν είναι εύκολες.

   Οι νέοι ποιητές γράφουν στίχους και σε λίγο τους σβήνουν. Κι αυτό μοιάζει με εκείνο το κοριτσίστικο παιχνίδι να μάθουμε την τύχη κόβοντας ένα- ένα τα πέταλα της μαργαρίτας. Η ποίηση σε σαγηνεύει, εκφράζει τα αισθήματα, τους καημούς, της καρδιάς τα όνειρα, και μετά κάπως παράξενα, όλο το είναι μας ερεθίζεται και τότε αρχίζουμε να σταχυολογούμε…. Είναι το λιβάδι που πλανώνται τα αισθήματα. Οι ποιητές ορκίζονται, θυμώνουν, ξεσπούν, τη ζωή ερεθίζουν, ερωτισμού έχουν οράματα, κάπου σφάλλουν και καμιά φορά τον εαυτό τους έχουν σαν πρωταγωνιστή, "μονομαχούν" με την "σπάθη" του αισθήματος κι αυτές οι μονομαχίες καταλήγουν σε στίχους, στροφές, ποιήματα, που όλα αυτά είναι γέννημα μιας ποιητικής έξαρσης.

   Η Μαρία Σιουκολάρι είναι μια νέα κοπέλα από την Πρεμετή. Έχει δικό της κόσμο, πρωτότυπο, και δεν επιτρέπει σε κανέναν να θίξει την ποιητική της ταυτότητα. Σκέφτεται, οραματίζεται, ξεσπάει, παίζει, κάτι την καρφώνει και ξάφνου πετάει. Είναι και περίεργη. Της αρέσουν οι ομορφιές, μα και οι εφιάλτες. Τα χάδια, οι αναμνήσεις, το φυγιό. Τα μπουμπούκια, που μόλις ανοίγουν, μοσχομυρίζουν κι ευφραίνουν την ψυχή της.

   Τι άλλο από την ποίηση μπορεί να αναγκάσει αυτή την λιγόλογη κοπελιά να εμπιστευτεί και να φανερώσει τα μυστικά της;…

   Η Πρεμετή και οι Πρεμετινοί έχουν ευγενική ψυχή. Ίσως είναι δώρα της Δεμπέλης και της Βιώσας. Αυτή η ευγένεια και η αξιοπρέπεια χαρακτηρίζει και τη Μαρία. Είναι το πρώτο βήμα της και το δεύτερο παράθυρο που ανοίγει η Μαρία Σιουκολάρι.

   Όντας νέα ακόμα διαμέσου του Συλλόγου των Δημιουργών "PEGASI" Αργυροκάστρου παρουσιάζεται με την πρώτη της έκδοση στη γλώσσα του Ομήρου. Ανταλλαγή αξιών, αμοιβαία γνωριμία, και όνειρα που με την φαντασία μας πλάθουμε.

Οι ποιητές δημιουργούν ξεχωριστά ο καθένας κι ύστερα "απαγγέλλουν" στην μεγάλη εξέδρα της ποίησης.

 Η Μαρία το ξέρει καλά πως να γράψεις ποιήματα είναι δύσκολο.

 Η Μαρία έχει πολλά να μάθει στα πρώτα της βήματα στην τέχνη της σύνθεσης στίχων, αλλά ταυτόχρονα και στην πρώτη της παρουσίαση στον Έλληνα αναγνώστη. Η αξιέπαινη προσπάθεια του μεταφραστή Κώστα Γκατζώνη ν' αποδώσει όσο πιο καλά στα ελληνικά το ποιητικό έργο της Μαρίας, το οποίο δημιουργεί "ποιητικές γέφυρες" στον πνευματικό πολιτισμό των δυο λαών.

                 Χριστάκης Σιαμπάνης.

               Συγγραφέας- ποιητή

41.   Η Μαρία Σιουκολάρι

Είπα στο φεγγάρι

Είπα στο φεγγάρι: "Φώτισε απόψε,

Ρίξε το φως σου πέρα στο δρόμο.

Σαν έρθει εκείνος, σινιάλο κάνε μου,

Να βγω, να τον περιμένω".

Θα 'θελα,

Πριν ξεκινήσει,

Να τον χαιρετούσα,

Γιατί πολύ τον αγαπούσα.

Αυτός όμως θα γύριζε γρήγορα,

Και στο φεγγάρι ακόμα να 'χει σώσει,

Ένα φιλί είχε να μου δώσει.

Όταν μου 'πες " Σ αγαπώ".

Όταν μου 'πες "Σ' αγαπώ",

Όλα μου γύρω άλλαξαν.

Γιατί μπήκες στην καρδιά μου;

Απ' τα βάθη της, δάκρυα στάλαξαν.

Όταν μου 'πες "Σ' αγαπώ",

Ο ήλιος δεν πρόβαλε ήρεμα…

Αν μ' αγαπούσες στ' αλήθεια εμένα,

Τον ουρανό δεν θα τον σκέπαζαν σύννεφα…

42. Φατμίρα Λέκα

Ίδια είναι για όλους μας, Φατμίρα, γυναίκα του δακρύου, ποιήτρια αληθινή

Παναγιώτα Χριστοπούλου- Ζαλώνη

Φατμίρα χορεύεις  μέσα σε τούτος στίχους, στο δικό σου ρυθμό, κάτω από ένα « Ήλιο «ξένο», αλλά «φιλόξενο»,

Δεν πονάς γιατί μπορείς να μην πονάς, γιατί μπορείς και τραγουδάς. Σου δόθηκε απ ΄το Θεό η θεία ετούτη δυνατότητα.

Διάβασα  όλο το βιβλίο σου, κάτι να διορθώσω στα ελληνικά. Βλέπεις η γλώσσα μου, η γλώσσα που εγώ γράφω τραγούδια, για να υμνώ το Θεό, τον Δημιουργό, που μου  δώσε τούτο το δώρημα, αυτό μου το επέβαλε. Οι στίχοι  σου έχουν τη λεπτή λαμπρότητα «αδάμαντος» πολυεδρικής κοπής πολλών καρατιών εξόχου λευκότητας.  Κατάφερα διαβάζοντας σε να μεταφερθώ μέσα σ’ αυτή τη λαμπρότητα. Ένιωσα πως έτσι θα είναι και στον Παράδεισο, άφραστη «ηδονή του νου». Ξέχασα ευθύς και τα δικά μου δάκρια. Τα δάκρια της πονεμένης της γιαγιάς που γράφει «γράμματα», τη λύπη να την πνίγει μες τον ωκεανό το γαλανό. Πόσο  μελάνι ξόδεψα για να  μ’ ακούσουνε οι άρχοντες, οι νόμοι, οι εξουσίες. Όλοι κωφεύουν ωι΄με… και’ γω  θρηνώ ακόμα.

Σε ορισμένα ποιήματα σκληραίνεις όπως στο «Ζω στο τέλος του αιώνα» κάνεις υπαινιγμούς και βγάζεις συναισθήματα, που σου πλακώνουν την καρδιά. Γράφεις  αλλιώτικα, πιο δύσκολα, πιο τεχνικά. Γίνεσαι πανανθρώπινη κι ύστερα πάλι στα «τραγούδια του λαού μου» υμνείς το ουράνια σώματα της πατρίδας σου.

Ίδια είναι για όλους μας, Φατμίρα, γυναίκα του δακρυού, ποιήτρια αληθινή με τη δική σου βαρύτητα στο στίχο και στη σύνθεση του. Το επόμενο βιβλίο σου χωρίς δάκρια.

«Κελαινώ» Τεύχος 1^ο Απρίλιος 2002,σελ. 27

43.Ισλάμ Καλέμι, Τεπελένι

Η Γλείφτρα

Η μύγα αστειολογόνταν

από καιρό σε καιρό:

«Η μέλισσα στην κυψέλη

μένει μόνο, - τι να πω!»

 Εγώ βουνό δεν αφήνω

κι ούτε δασός πυκνό!

Είμαι  όμορφη

σαν αστέρι λαμπερό!

«Λουλούδι το λουλούδι,»-

η μέλισσα ξεσπά-

το νέκταρ μαζεύω

 σας το λέω αληθινά!»

‘Εγώ δεν είμαι σαν εσύ,

ορχηστή, βρομιά,

εσύ μόνο γλύφεις

τσανάκια και κουφάρια!» 

43. Θεοδώρη Νικόλα

Ο Σκορπιός

Κατάμονος σ’ ένα ξεράδι

ο σκορπιός κάτι μουρμουρίζει,

«…το κεντρί το μυτερό

άχρηστο είναι, δεν κεντρίζει».

‘Αχ, να το μπήκε το έρμο,

μια φορά και μόνο,

να’ νιωθα την χάρη του

και να μη μερακλώνω…»

Την ουρά του πάει, τεντώνει,

γύρω του, που να τη μπάσει!

Και τη μπήγει στο κορμί του-

τρελός πόνος τον έχει πιάσει.

–                    Οχ, τι έπαθα ο καημένος,

είναι αργά να μετανιώσω,

πάει η δόξα μ’ κι’ η περηφάνια,

πέφτω, την ψυχή τώρα θα δώσω.

44. Κώστας Γκατζώνης 

«Συν Αθηνά και χείραν κίνει...»

-‘Εναν αγώνα κάνουμε

 για μια καλύτερη ζωή,

δεν είμαστε ένας ούτε δυο, 

είμαστε όλοι που στυλωθήκανε ορθοί,

Κάνοντας στο Θεό μια προσευχή:

- Θε μου, ας έρθει η ώρα  η καλή,

 μου θα μας αλλάξει τη ζωή!...

Και καρτερούμε με  χέρια σταυρωμένα,

Αυτά μου από χρόνια είναι ειπωμένα!...

- Θε να’ ρθει τάχα  ένας καιρός ;

θα βρέθεί τάχα μια λύση;

- Απο την ιστορία μας πολλά μας έχουν μείνει,

μα ας μη ξεχνούμε και μια ρήση:

«Συν  Αθηνά και χείραν κίνει...!»

 “Η καλή μας γειτονιά!»

Είχα έναν γείτονα παλιό,

κοντά στο δικό μου το χωριό.

Η ζήση μας ήταν στρυφνή

 έτσι το θέλαν οι τρανοί!

Κάποτε ήρθε ένας καιρός 

 η νύχτα τέλειωσε, ήρθ ‘ένα φως .

Πολλοί το είπαν «Λευτεριά»,

μας αναγάλλιασε η καρδιά...

Ο γείτονάς μου μ’αποκοτιά,

αναζητά τη «Λευτεριά»,

Τα βάσανα, αρμαδιαστά,

να πάρουν τέλος, δεν αντέχει πια!

Του λεν οι μεγάλοι:

- Το στόμα να κλείσεις,

                     ο καιρός το ζητά!

Για μας κάτι άλλοι:

- Ως πότε θα ζήσεις,

                 σα ραγιάς με τα μάτια κλειστά;

Ο γείτονάς μου δεν αντέχει,

σηκώνει μπαϊράκι, ζητά λευτεριά!

Συγγενείς και φίλοι τον βοηθάνε,

προσπαθούν να του βρουν γιατρειά.

Εμέ το γείτονά του,

κάτι με φλογίζει στην καρδιά...

Τη ζωή να χαρούμε όπως όλοι,

 μ’αγάπη, ειρήνη, λευτεριά!

Μα ποιος μας ακούει;

‘Ολοι οι μεγάλοι ,κόβουν και ράβουν,

και λένε αρλούμπες,

κι ούτε καν μας λογαριάζουν!

Η ζωή μας όμως τέλος δεν έχει.

Το σήμερα φεύγει, το αύριο θα ‘ρθει!

Η ράτσα μας όλα τ’αντέχει,

για ‘να καλίτερο μέλλον που θά ‘ρθει!

 Γέρος δεν είμαι!...

Χρόνια πολλά θέλω να ζήσω,

σε τούτη σύντομη ζωή.

‘Ολον τον κόσμο να γυρίσω

και νά ‘ μαι πάλι στην πατρική μου γη!

Στα χρόνια μου που θα  περάσω,

σαν νιος πάντα να κοπιάζω.

Ποτέ μου δε θέλω να γεράσω,

τα κόπια μου μ’όλους να μοιράζω!

Με τα παιδιά μου, τ’αγγονάκια

να χαίρομαι. Να τα χαρώ!

Μαζί κα μ’   άλλα φιλαράκια

καλόττυχος πάντα να περνώ!

 Καλαμαράδες, Δημοκόποι!...

- Καλαμαράδες, δημοκόποι

τα μολύβια παρατάτε!

Τα γραφτά σας χαμένοι κόποι,

με τα λόγια σας βροντάτε!...

Σαν φέγγει η μέρα , μας βγαίνει ο ήλιος,

μας ζεσταίνει την καρδιά!...

Η ζωή μας συνεχίζει

 και τα λόγια σας παχιά!...

Τη νύχτα ύπνος δεν σας πιάνει,

 λέτε: «έξυπνοι  είμαστε και μπορούμε

τα δίχτια μας να ρίζουμε...

Σίγουρα βλάκες θε να βρούμε!...

Καλαμαράδες, δημοκόποι

ποιούς δεν κατηγοράτε;

Εξυπνάδες, φωνακλάδες

σε λοξό δρόμο περπατάτε...

Αφίστε τες τις πονηριές,

ο λαός μας δεν είναι κουτός!...

Ο λογισμός του για νά’ρθει η ώρα

της λευτεριάς του, δεν είναι αργός!...

 Κουβεντούλες της ώρας

Α.

 – Υπνος δε με πιάνει,

με τούτα που τραβούμε,

σαν τα σκυλιά δουλεύουμε

κάνουμε και θρηνούμε!...

Β.

– Και χτες δουλεύαμε σκληρά,

τι είχαμε σπίτι και φαμελιά.

Α.

Αμ,... σαν τέλιειωνε η δουλειά

 δεν είχαμε σπίτι και βιολιά;!...

...........................................................

Υπνος δε με πιάνει, όνειρα βλέπω,

 κάτι σα «φαντάζματα»

μου βγαίνουν μπροστά.

Β.

– Αυτά τα φατντάσματα δεν είναι τωρινά,

Το χαμόγελο άλλαξε

είναι αλλοτινά γνωστά!...

Α.

 – Μα, τα παλιά φαντάσματα

τά ‘χουνε ξεκληρήσει!

‘Ετσι οι μεγάλοι δε διαλαλούν;

Τώρα δεν έχουμε μια νέα ζήση;...

Β.

– Μη στενοχωριέσαι και βαριαναστενάζεις

τα παλιά φαντάσματα άλλαξαν χρώμα.

Σαν σου μιλάνε για ψήφους, για Κόμμα,

έχουν άλλη φάτσα,

κι αν θέλεις σε κάποιον να κλαφτείς

θε να τον βρεις στην πιάτσα!...

Α.

– Καλά μου τα λες, τι γίνεται,

το ξέρουμε μα τι μας νιάζει

Ο λύκος αλλάζει το μαλλί,

την ομπλή του δεν αλλάζει!...

 Οι εκκλησιές μας...

Στις εκκλησιές καθε χωριού,

παλιές, χρόνια και χρόνια τώρα,

που γλίτωσαν απ ‘ αντίχριστους,

σε μια κακιά τους ώρα.

Μπαίνεις μέσα, το σταυρό σου κάνεις,

μιλάς με τους Αγίους, μιλάς με το Θεό.

Νιώθεις την αγάπη του Χριστού.

Στην Παναγιά κάνεις προσευχή

να σε βοηθήσει στη ζωή!...

Κοιτάς δεξιά, κοιτάς ζερβιά

στους τοίχους ιστορικές επιγραφές,

ο χρόνος δεν τις σβύνει...

 γραμμένες με το χέρι.

‘Αλλες σε πέτρες σκαλιστές,

 όλες με Ελληνική γραφή:

Δείχνουν τη φύτρα μας την παλιά,

την πίστη μας τη χριστιανική.

 Η γιαγιά Λενιώ!

- Γιαγιά Λενιώ, πού πας με το σταμνάκι σου,

πρωί πρωί πέρα στην άκρη στο χωριό;

- Πάω, γιέ μου, να γεμίσω το σταμνάκι μου

με κρύο της βρύσης δροσερό νερό.

-Δεν έχεις άλλονε  να σου πάει για νερό;

- ‘Εχω, γιε μου, παιδιά εγγόνια κι εγγονιές,

αλλά η ζωή άλλαξε σε τούτον τον καιρό!...

‘Ολα τα παιδάκια μου ζουν στις ξενιτιές!...

- Γιαγιά Λενιώ, δόσμου εμένα το σταμνί

θε να σου  φέρω εγώ νερό.

- Γιε μου, σ’ευχαριστώ πολύ

να’ σε καλά, να σε χαρούνε οι γονείς!

- Γιαγιά Λενιώ, άντεξε όσο μπορείς

περνάν οι πίκρες κι οι καημοί

 θε να ξανάρθει πάλι η σπιτική ζωή.

Το σπιτάκι σου θε νά ‘ναι , πάλι,

γεμάτο από γλυκιές φωνές,

 απ ‘τα ‘γγόνια και τις εγγονιές...

κι εσύ δε θά ‘χεις ανάγκη πια,

να πάς στη βρύση για νερό....

Μον’ παρακάλα το Θεό,

τ’αγαπημένα μας παιδιά

να μη ξεχνουν το σπιτικό!...

Είμαστε πέτρα σκληρή

Είμαστε πέτρα σκληρή

κι όσο την χτυπούν με το σφυρί,

 καθόλου δε ραγίζει!

Πέτρα πάνω στην πέτρα

 είναι χτιστά τα σπιτικά μας.

Ούτε άνεμος  ούτε βροχή

δεν τα κουνάει από τη γη...

Ε’ιναι βαθιά τα ριζικά μας!

Τα χώματα μας τα ιερά

κρατούν στα σπλάχνα τους μια γενιά,

που ‘ζησε  μ’αλλόθρησκα θεριά

κι έχυσε αίμαι για μια λευτεριά

 που σήμερα εμείς ποθούμε!...

Κι όταν πάμε στην εκκλησιά

ανάβουμε κι ένα κερί γι αυτούς

και τους  ευγνωμονούμε.

Βοήθησέ μας Παναγιά μας,

τα ονειρά τους ν’αληθευτούν

για την ονειρευτή ζωή

 που ‘χουν  παλαίψει να τη δούν!

45. ΑΛΕΞΑΝΤΡΑ ΣΙΑΜΠΑΝΗ, W.P.S

Η ΕΙΔΗΣΗ

Μια είδηση προκαλεί μια πρόκληση,

οι  κουρτίνες των παραδύρων

στο πρόσωπό  μου φτερουγίζουν...

Οι ζηλιάρηδες

δισταγμένοι απ’την είδηση την αγγελική

που μόλις έχει φθάσει;

«Χάος θα  γίνει στην ομίχλη»...

Ο κόσμος ξεντύνει

το νεκρικό φουστάνι...

Το  γυμνό του  σώμα

 πόσο  εξαντλημένο

σ’αυτό το  ξεγύμνωμα το «καπνισμένο»!...

ΤΟ ΞΕΓΥΜΝΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Δεν  καταλαβαίνω

τι   μέσα μου  συμβαίνει,...

ο κόσμος  μου  φουντωμένος σε συγκρούσεις 

σε ασάφειες   και συμπλοκές

ένα  μίσος  με κλονίζει, 

η  αγάπη για σένα  με τριβελίζει;

Τι να’ σαι ταχα, αυταπάτη,

Φιξάρισμα,

Στοχασμός

ή   ζωγραφιστή Εικόνα

χωρίς πινέλο καλλιτ’εχνη,

κρεμάμενη κι ανάποδα     

σ’ενα ατελιέ, που  με γράμματα  χασάπη

έχουν γράφει  οι ταλαντούχοι κι οι ανάξιοι;

Να το φανερώσω θέλω...

Μα η αλήθεια

τη γύμνια της βγάζει στο φως,

  μένει λαξεμένη

στου   Καιρού τη μνήμη

κι η   κηλίδα μού μεγαλώνει

παράγωντας μόνον  σκοτάδι...

Που  νά’ βρω την ημέρα;!!

ΤΑ  ΜΙΣΑ

Το Λιοντάρρι είναι τρελό,

στα δόντια του τα «μπούτζινα»

σφίγγει μια καρδιά...

Το μισό της κόκκινη αίμα,

το αλλο μισό λευκό...

Το Λιοντάρι τρέχει παράφρονα

χωρίς να λογαριάζει  τους κανόνες

στο βάδισμα, στα, στο τρέξιμο,

ευχαριστημένο απ’ τη δίχρωμη καρδιά

δικιά μου... δικιά σου...

Τι σημάδι  ζώου έχει  το  Λιοντάρι

που  μια φαίνεται σαν ψάρι,  

την άλλη σαν  δανάλι

και την άλλη σαν Κάβουρας...

ΝΟΤΕΣ ΣΥΝΕΤΕΣ

Είναι γληκιά η περιέργεία  σου, μικρουλα,

Στην καταχνιά έχασες της πεθυμιάς τα ίχνη,

γιατί ζαλίστηκες αισθητά απ’ την ίδια τη ζώη.

Ξελογιάστηκες στα όνειρα,

Απ’ τη νοσταλγία  για πομπώδες αίνιγμα,

καρφώθηκες απ’ την πρόκληση μιας δύναμης σκληρής 

προσωτικής...

Σε τοίχους πνευματικού θεάματος να

 γεύοσουν τη χαμένη νιότη

γιατί σε ανάθεσαν

λάγαρη,

αδύνατη.

Σε σύρματα σκέψεων που έχουν  επιζήσει

ξεπερνά ιδέες,

αφημένες ότη μέση

που ζουν

με στήριζη

εκδήλωσης,

σήμερα,

αύριο,

σ’όλη τη ζωή.

Θυμήσου με,

ω  μικρούλα μου,

Το μέλλον σ’αρπάζει

με νότες αισιοδοξιας συνετές...

46. Ελευθερία Ι. Καλογέρη (Χότζα)

«Η μετανάστευση

                του Φεγγαριού»

                                      Ποίηση

Ελευθερία Ι. Καλογέρη (Χότζα) W.P.S

«Η μετανάστευση του Φεγγαριού»

Ποίηση

Λογοτεχνικός συντάχτης: Χριστάκι Σιαμπάνη I.W.A, W.P.S

                                          Κώστας Γκατζώνις W.P.S

Βιβλιοκρισία : Ύλκα Πόντε W.P.S

                          Αλεξάντρα Σιαμπάνη W.P.S

Εξώφυλλο: Maria Aquaro “Sogno”,

                    Luciana Sperti”La bellezza della vita »

Γραφικές τέχνις: Νέβη Μούχο

Εκονογράφιση: Ερλίντ Χότζα

Μεταφραστής στα  ελληνικά: Κώστας Γκατζώνης W.P.S

Το βιβλίο εκδόθηκε υπό την  επιμέλεια

του Συνδέσμου Συγγραφέων και Ποιητών «PEGASI”Αλβανία,

με κέντρο Αργυρόκαστρο. 

Τηλ. ++3558465348      

 ++355682560401

Προσχέδιο- θάρρος μικρών «υδρογείων»,

 όπου εγκυμονεί την καλωσύνη λείπει…

Τα αστραπόβολήματα γεννιούνται ακριβώς εκεί που οι Ήλιοι συνομιλούν με  τα Φεγγάρια…, που τα ποτάμια παίρνουν ονόματα ταχύτητας και τα κύματά τους μετατρέπονται σε μεταφορικά σύμβολα… Οι Απόστολοι μιλάν με τη γλώσσα των Θεών κι ορκίζονται στο μάξιμουμ της μεγάλης λογικής βαρύτητας: «Το είπα και γλίτωσα την  ψυχή σου…» Ο Ουρανός παίρνει μια μετριοπαθή μορφή. Ο Ήλιος αλλάζει συνειδητά τη θέση με το εκλειπτικό Φεγγάρι.

Αρχίζουν οι πηγές να κινούνται ζωηρά σαν χέλια στον ουρανό, στη Γη, ανάμεσα  στη Γη και Oυρανό, στους στοχαστικούς ουρανούς και στους λογιστικούς πλανήτες. Όλα τα σημεία πηγάζουν! Τι μεγάλο ανάστημα ρίχνουν. Τι ικανότητα λαίμαργη κι ωθητική! Το φως ακτινοβολεί, μ’ ένα παράξενο φως και  τραγουδά το τραγούδι με αιφνιδιαστοκούς στίχους, που παράγονται σε Πάνθεα Ψυχής. Η συναισθηματικιά καταγόμενη από «νησιώτικο όνομα» Μεσοπόταμο με το ξεχωριστό της βλέμμα «σπέρνει σε  λιβάδια ψυχής» τα λούλουδά της, ίσως και μ’ ένα χρωματισμό, περισσότερο απ’ αυτούς που «σουλατσάραν» σε πεντάγραμμα ονείρων, ή από εκείνους που ζητούσαν τριφύλλι με τέσσερα φύλλα να κερδίσουν «ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ»…

Δυναμική, που ποζάρει, που συστήνει ζωηρότητα με ομορφάδα, η οπτική γωνία από παντού, η απαράμιλλη, με μάτια εφευρέτη και παρατηρητή, που πιάνει τον παράδεισο και την άπιαστη άνθηση με συνηθισμένα μάτια, ή από λίγο πιο «σύνθετα», εκφράζουν λιρισμό, την πατρόνα της ονομασμένης λευτεριάς, που γλιτώνει από ένα «δανισμένο πεντάγραμμο από ένα κομμάτι ουρανού». Και  η Υδρόγειος στενεύει τη διάμετρο και το «πεντάγραμμο», παράξενα γεννάει τη νότα πάνω στο πεντάγραμμο, αρχίζει η Όγδοη Μέρα της Εβδομάδας της Αίσθησης και της έκρηξης του αισθήματος του «ντυμένου Βέλου», με ομοιότητα νύμφης, που τραγουδάει τραγούδια, ατραγούδιστα από πριν… Απ’ της ψυχής τα αγάλματα παίρνουν γλυπτική μορφή, πρωταγωνιστές, ήσυχες φύσεις, διαβολεμένες, παραδεισένιες, όλο καπνό, πρωτάκουστες αντιθέσεις με παρουσίαση διακεκριμένων φιγουρίνιων, κλωθογυρισμένες, δραστήριες και αδρανής, γκραβούρες, ζωγραφίσματα μοντέρνα, και όλα σε μια χορωδία παράξενα αρμονική τραγουδούν «ΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΟΚΤΕΤΟ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ», για να μή επαναληφθούν, ή φαντασμαγορία, το κάρφωμα, την παραμορφωμένη φορεσιά το «ζεπελίν»…

Σ’ αυτό το ανώτερο σημείο εκείνη η λεύτερη και η λαμπρή μελαχρινή, σχεδιάζει με θάρρος «υδρόγειο» μικρά, πού ‘χουν την καλοσύνη που λείπει, με το  κυματιστό μπουμπούκιασμα των λουλουδιών, που ζητάει «αθέρες» και το Καλό της Υδρογείου μια  γίνεται τροπικός, μια πολικός, ποτέ σκάει απ΄ τον καύσωνα, ποτέ παγώνει σε καταστάσεις πολύ παγωμένες… μετά  «ανάβει» σταλαγμίτες και σταλακτίτες  ανθισμένους με πάγο… Μόλις έρχεται η Άνοιξη, διακόπτεται στην μέση η πρασινάδα, η λέμφος μένει ακίνητη… Ο Χειμώνας χώνει τη μύτη του σ’ άλλες εποχές και οι ανιχνεύσεις  του κλονίζουν, λουφάζουν… Τα βήματα στην πορεία γίνονται πιο αργά.

Η Ελευθερία ταξιδεύει σε ένα αχανές, όπου το Φεγγάρι έχει μεταναστεύσει και μετανάστης, κουρασμένος πρωταγωνιστής, όπου η ημερομηνία γέννησης σβύνει υπάρξεις, οι πυραμίδες ούτε σκοτίζοντε να χαμηλώσουν τις κορφές τους, που η ζωή προχωρεί με διορθωτές λαθών, που οι γέφυρες εμπαίζουν τα ξηραμένα ποτάμια, και τα πορτοφόλια ξεστομιζούν κατάρες που μείναν αδειανά, που η φτώχια περιμένη από το σύννεφα να «ρίξουν» φλωριά, που τα πλαστικά πρόσωπα ανταγωνίζονται με τα  φυσικά πρόσωπα, που κερδίζουν σε διαγωνισμούς ενάντια στα  γεράματα σε τερατώδεις προσπάθειες και έτσι συνεχίζει η παρουσίαση αυτής της ποικιλόχρωμης θεματικής, η ευαισθησία στις « αναποδιές». Γίνεται γνωστός ο όμορφος κόσμος, με μυθικά «δωμάτια» γυναικών, οι πάνχρωμες απόψεις του κόσμου, επισκέψεις «όνειρα», καθώς επιδοκιμάζεται η αντίθεση, η επαφή, δίνεται το μήνυμα του μέλλοντος…

Ποιητικός τόμος: «Η μετανάστευση του Φεγγαριού» είναι μια  αναγκαία μεταφορά, στον καιρό της και προπάντων και μια ποιητική εξυπηρέτηση για μια  παγκόσμια ανταλλαγή άξιων, όπου ο Σύνδεσμος Δημιουργών «PEGASI”, μέλλος του οποίου είναι η συγγραφέας, έχει σχέσεις με πολλούς συνάδελφους στον Κόσμο και τώρα την αντιπαραβολή της  αξιοπρέπειας της  δημιουργίας δεν την έχει πλέον εντός της χώρας, αλλά και διεθνώς… Η παρουσίαση της πέτρινης πόλης μ’ ένα ειδικό στιλ, ο χειρισμός των  θεμάτων της  κοινωνικής «πληγής», οι προβλέψεις του μέλλοντος, το  τραγούδι για τα όμορφα παιδιά, όπως και το μεράκι της πλούτιας ψυχής της για τα φτωχά παιδιά του κόσμου, οι ανησυχίες της πάντα, καθώς και άλλα θέματα πλεγμένα με ένα προσωπικό στίλ, είναι σημεία ελκυστικά και εισηγήσεις τα οποία απαιτούν αναλυτική μελέτη. Η χρησιμοποίηση της γραφικής τέχνης, η μελετημένη ερμηνία για την ανακάλυψη των αγνώστων κάνουν τον τετράγλωσσο τόμο πιο ελκυστικό και για του συγγραφείς  τους ένα ξετύλιγμα αξιών,… ‘Ήταν μια υποχρέωση μου, ότι μια συγγραφέας, η οποία έχει την «αρχή» της δημιουργίας της, από ένα πρώην αγαπητό Τέχνικουμ και για μένα, του Δελβίνου, σαν μέλλος του Συνδέσμου των Διεθνών Συγγραφέων και Καλλιτεχνών, με κέντρο στο Οχάϊο των Η.Π.Α  και μέλος του Συνδέσμου των Σύγγρονων Ποιητών, να παρουσίαζα την ποιήτρια, με την πραγματική έννοια της λέξης, τη Ελευθερία Ι. Καλογέρη, (Χότζα), μια  διανοούμενη με πάθος στο  επαγγελματικό επίπεδο, επίπεδο με τις ιδιότητες μιας γυναίκας, που απαιτεί η σημερινή  πρόοδος και το  αυριανό κίνητρο σ’ αυτό το  πόνημα με διανοητική «θέληση». Σ’ αυτό το πλαίσιο θα  ήθελα να παρουσίαζα κάτι από τη δημιουργική «αργή» του «περιβάλλοντος» της Τεχνική Σχολής, που τό ‘ χω εκφράσει μ’ όλη την καρδιά σε ένα από τα έργα μου: «…Από τη μνήμη δε έχουν σβηστεί οι εντυπώσεις μου σε μορφή «στεφάνων». Η ανθρώπινη μνήμη είναι σαν μια μνήμη κομπιούτερ, η οποία κρατά διάπλατα και ζωντανά μέρη, αποαπάσματα που προβάλλουν στη ζωή. Δρα και το αναπόφευκτο προτσές της μνήμης. Όμως εμείς οι μαθητές της Τεχνικής Σχολής του Δελβίνου θυμούμαστε στα ζωντανά σαν «νωπογραφίες» εκείνη την ζωή με λαμπρές αποχρώσεις, μαγευτικές της κατάρτισής μας  για  να  συνεχίσουμε με τεμπεραμέντο της ιρίδος…

Και να  «Η μετανάστευση του Φεγγαριού» παρουσιάζεται σαν ένα τέτοιο «δημιούργημα»…

                                                       Χριστάκη Φ. Σιαμπάνη

Αργυρόκαστρο, Μάης 2007

Ι. Ζωή διόρθωση – λάθους

1. Ο προσδιορισμός  μου για τη ζωή

Η συζυγική ζωή

                     τόσο παραμυθένια,

….υπέροχη τη νιώθω, …

                σαν αρχόντισα  χωρίς έγνοια…

2.  «Η μετανάστευση» του Φεγγαριού

α.

Φ άνηκε στο παραθύρι το Φεγγάρι

                βγαίνει σαν η ψυχή της νύχτας,

                       χαϊδεύει μια λέξη βαριά

                              «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ»,

                            την πίκρα του «πλήθους» ελαφρώνει…

β.

           «Που τάχα, σε ποιον τόπο,

                 έχει κρύψει την καρδιά;

                Που, σε ποιον τόπο την ψυχή;»

                    Ρωτούν τ’ αστέρια και ζητούν

                           τον ουρανό να ονομάσουν.

γ.

              Τρεμουλιαστά απαντάνε

                         Οι μετανάστες… 

3. Η εξιστόρηση του κουρασμένου μετανάστη

Ω, κουρασμένε μετανάστη,

πες στο Φεγγάρι τους τρόμους,

 τους αδιάντροπους που πάνω σου

                                            κρατάς…

Κι ο  μετανάστης καταντάει

σ’ έναν που λέει ξαφνικά,

ζητά το χρόνο να κερδίσει:

Τις τρομάρες, ω, Φεγγάρι,

στις λέω εσένα

και μόνον  εσένα…

Τα μυστικά διήγημα θα κάνω,

μα πώς δεν θυμάμαι,

από πού ν’ αρχίσω…

Τα παιδικά μου χρόνια

έχουν γίνει κομμάτια,

Τα νιάτα σιωπούν και ξεροβήχουν:

Τούτη η ζωή η ανυπόφορη

μάρτυρας  γιν’  κε  αληθινός

για αυτό έχεις δίκιο

εγώ δεν είμαι υποφερτός!

4. Ύπαρξη χωρίς γενέθλεια…

Στις φλέβες το αίμα μου κυκλοφορεί,

 σαν λάβα διάπυρη, ανακατωμένη,

Ισότητα σε τούτη  Γή !…

Παρακαλώ, όχι αστεία!

Ούτε την αρμονία μη ζητάτε,

Αυτή γενέθλεια δεν έχει

και έχει πλέον ξεχαστεί…

5. Μπορείς τάχα;

Μ μπορείς  τάχα, δικαίωμα να΄ χεις

να ζεις όπως το θέλεις,

για πρόσεχε ω, Φεγγάρι μου…

Μια  φωνή ακούω

και με σκλαβώνει με τη σιωπή,

το στόμα μου κλείνει,

τι να πώ…

Μην ετούτο,

μη εκείνο,

Τούτο όχι,

Εκείνο όχι!…

      Μα ποιο είναι το ναι;!

           Μα τι είναι αυτό  πάλι;

              Κάπως νευριάζω

                 με τις αδικίες

                     που το Φεγγάρι μου προκαλεί…

                         Τι «πυραμίδες» στητές

                               που δεν πέφτουν ποτέ. 

47. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΜΙΛΑΚΗΣ

«ΣΤΗΝ ΞΕΝΗΤΙΑ ΞΕΝΗΤΗΣ»

ποίηση